De laatste vakantiedag was helaas aangebroken...... We hadden bewust een hele late (of vroege, net hoe je het bekijkt) vlucht geboekt zodat we nog de hele dag hadden om leuke dingen te doen, we vlogen om 1 uur 's nachts terug.
Na contact te hebben gehad met de host van het huis hebben we een licht ontbijt genomen (de restjes moesten op, haha), koffers ingepakt en gewogen (zowaar allemaal onder het toegestane gewicht) en de auto ingeladen waarna we richting de Cheyenne Mountain Zoo zijn gereden. Deze dierentuin is nummer 5op de lijst van USA Today en Pascal had de wens uitgesproken hierheen te willen. Prima idee voor een laatste dag.
Ook hier moest je een reservering maken en we mochten tussen 9.30 en 10 uur naar binnen. Na het scannen van de tickets bij de kassa kregen we allemaal een stempeltje op onze hand en mochten we naar binnen.
De eerste dieren die we zagen waren giraffen en die stonden heel dichtbij, het bleek dat je er sla kon kopen en ze mocht voeren. Aangezien heel veel mensen dat deden hebben wij nu leuke foto's!
Na een tijdje zijn we verder gaan wandelen en hebben allerlei dieren gezien, waaronder een baby stokstaartje van 3 weken "oud"!
Er was ook een apart gedeelte voor Australie, dit was toegankelijk via een hek. In eerste instantie vonden we dat nogal vreemd maar later bleek waarom. We zagen een aantal wallaby's zitten achter een paar touwen en aan de andere kant zaten er twee op een stukje gras achter een geopend hek. Op het moment dat ik foto's van de laatstgenoemde zat te maken hopten ze me dus met een paar reuzensprongen voorbij en voegden zich bij de anderen, helaas geen foto want het was nogal onverwachts 😂. Een van de wallaby's had een baby (nou ja, meer een kleuter) in haar buidel en dat zag er heel oncomfortabel uit!
De dierentuin was een tikkie onlogisch opgezet, je moest een paar keer een weg oversteken om in het volgende deel te komen maar dat komt omdat het tegen een berg aangebouwd is.
Bijgaand nog meer foto's van allerlei dieren:
 |
| baby stinkdier, zo schattig! |
Na nog meer dieren bekeken te hebben zijn we gestopt voor een vroege lunch waarna Pascal, Michelle en ik nog in de open kabelbaan zijn gegaan. Ron wilde er niet in en is alvast naar de auto gegaan want we hadden alles wel gezien verder. De kabelbaan bestond uit bankjes waar je met 4 personen op kon zitten, de stang die je over je heen moest trekken zat overigens niet op slot (je kon hem zo omhoog duwen). Wel grappig als je bedenkt dat Amerikanen altijd zo gefixeerd zijn op veiligheid en zo!
Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht en namen wat foto's waarna we weer zijn ingestapt en de rit naar beneden ging.
Na een laatste attractie te hebben bezocht, de giftshop, zijn we vertrokken naar Denver want daar hadden we nog een missie....
Ik ga ervan uit dat de meeste mensen de serie Southpark wel kennen? In een van de afleveringen staat een restaurant genaamd Casa Bonita centraal en laat dat restaurant zich nou precies in Denver bevinden! We hadden online al wat onderzoek gedaan en je bleek er dus een reservering voor te moeten hebben, alleen een beetje jammer dat ze een wachtlijst van ongeveer een jaar hebben! Dat ging hem dus helaas niet worden dus verder dan wat foto's van de buitenkant werd het niet, maar wel grappig. Het restaurant heeft trouwens hele middelmatige reviews, ze moeten het duidelijk van de entourage hebben. Wat een tv serie al niet kan veroorzaken! Nog een grappig detail, Casa Bonita bevindt zich in een stripmall naast o.a. een Dollar Tree 😂.
We stapten de auto weer in en gingen naar een voorstadje van Denver. Michelle's voormalige roommate woont daar tegenwoordig en die wilde onze koelbox wel hebben (het was een normale en geen polystyreen). Na een uurtje kwamen we aan, het verkeer was een gekkenhuis, en terwijl Michelle en Pascal de box afleverden en nog even bijkletsten hebben wij de laatste aankopen nog in de koffers gedaan en de auto opgeruimd zodat we bij het inleveren van de auto een makkie hadden. Volgende stop was the Cheesecake Factory voor ons laatste avondmaal in Colorado. We kregen meteen een tafel en hadden een superleuke serveerster die duidelijk veel plezier in haar werk had, toen ik haar na de maaltijd een compliment gaf begon ze helemaal te stralen! Maar goed, aan alles komt een eind dus we gingen richting vliegveld. De auto moest worden ingeleverd bij Hertz net buiten het vliegveld en alles ging gesmeerd. We hebben uiteindelijk ruim 2000 mijl gereden in deze geweldige auto.
De shuttle bracht ons naar de terminal en na het labelen en inleveren van de koffers gingen we door security. Wachttijd was maar liefst 1-4 minuten 😁 en we moesten alleen onze schoenen uit. Alle overige zaken mochten allemaal in 1 bak, zo grappig dat dit per vliegveld anders is. Alleen zoonlief zijn rugzak kreeg een extra check maar hij wist al waarom op het moment dat hij op de aparte band ging. Hij was zijn flesje water vergeten eruit te gooien dus dat deed de medewerker waarna we verder konden naar de trein.
Bij de gates was het behoorlijk druk (we waren wat aan de vroege kant) dus gingen we richting de kleine foodcourt en hebben daar maar een tijdje gezeten en wat gedronken. Rond een uur of 11 zijn we naar de gate gelopen en was er wel plaats gelukkig, zo konden we de telefoons ook nog even opladen. Op een bepaald moment werd er omgeroepen dat er vrijwilligers gevraagd werden om exit row te zitten en ik heb mijn zoon nog nooit zo snel op zien staan! Samen met Ron en Michelle gingen ze naar de balie en kregen de gewenste extra beenruimte (normaal kost dit $ 81 p.p). Michelle had uiteindelijk besloten om toch maar bij mij te gaan zitten want ze hadden alleen nog een middenstoel beschikbaar en dat wou ze niet.
Bij het boarden bleek uiteindelijk dat de stoel die Ron eerst toegewezen had gekregen op 30A (raam) vergeven was aan een andere passagier dus zat Michelle toch nog midden en ik aan het gangpad. Maar goed, ze had een rustige buurvrouw want die viel meteen in slaap. Over de vlucht valt niet veel te vertellen behalve dat Michelle en ik amper geslapen hebben, niet alleen doordat de stoelen geen verstelbare rugleuning hebben maar ook omdat we vrijwel achterin zaten en de steward de hele vlucht heeft zitten kletsen met zijn collega en hij had een ontzettend irritante harde stem. Ron heeft het beste van ons allemaal geslapen, grappig om te vertellen is dat zijn buurvrouw hem als kussentje heeft gebruikt en hem ook nog bedankte aan het einde van de vlucht!
Om 6.20 uur stonden we weer aan de grond in Orlando en konden we naar de monorail die ons naar de bagagebanden bracht. De koffers kwamen bijna als eerste op de band en dat betekende dat we om 6.50 uur al helemaal klaar waren. Ik belde Jeroen om te vragen of hij er al was en hij reedt nog op de snelweg maar zou er met een kwartiertje zijn. Zoals het een Nederlander betaamt was dit ook zo en konden we naar huis.
Thuis aangekomen werden we warm verwelkomd door alle katten die duidelijk heel blij waren dat we weer thuis waren (ze lieten ons niet meer met rust, waar wij gingen gingen zij ook) en na een bakkie koffie voor ons en thee voor Jeroen zijn we nog een paar uur ons bed ingekropen want er moest 's middags weer gewoon gewerkt worden.
Michelle ging begin van de middag weer naar huis met Marshall en toen zat de vakantie er weer op. We hebben een waanzinnige tijd gehad (het lijkt langer dan het was) en hebben weer mooie herinneringen gemaakt met z'n vieren.
Iedereen weer bedankt voor het lezen en de vele reactie en graag tot de volgende keer!
