Over een hele bijzondere trip

Zoals de meeste lezers (en Facebook vrienden) weten speelt Pascal gitaar en heeft bijna twee jaar geleden Mark Wood (stringmaster en een van de oprichters van Trans-Siberian Orchestra) tijdens een schooloptreden in Apopka leren kennen. Naar aanleiding van deze ontmoeting en optreden heeft hij vorig jaar deelgenomen aan MWROC in Olathe, Kansas (optreden van vorig jaar: Boston song 2023) Dit is een kamp dat Mark en zijn vrouw Laura samen met heel veel vrijwilligers organiseren voor getalenteerde muzikanten van over de hele wereld. 95% van de deelnemers heeft Mark zelf uitgekozen waarna ze een video auditie moesten doen om toegelaten te worden tot het kamp. Tot zover de inleiding voor dit blog.

Ook dit jaar had hij zich weer opgegeven en dat betekende dus dat hij weer zou worden ingedeeld in 1 van de 2 orkesten (ze worden verdeeld in Beatles en Zeppelin). We werden echter benaderd door Mark of Pascal in beide orkesten zou willen spelen! Voor de Beatles zou hij lead gitaar spelen en vooraan op het podium staan en bij Zeppelin bij de begeleiding achterin. Uiteraard wilde hij dit wel en hij begon als een gek te oefenen op de nummers die gespeeld zouden worden. Ongeveer 2 weken voordat het kamp zou beginnen werden we nogmaals gebeld met de vraag of Pascal een solo wilde spelen met Mark? Jullie snappen al dat hij daar niet over na hoefde te denken, het antwoord was volmondig JA! Oh ja, er werd ook nog iemand gezocht die foto's en video wilde maken waarna mijn eigen duizendpoot zich aanmeldde en de officiele fotograaf en manusje van alles werd 😂.

Tot dat moment zou Ron alleen met Pascal (met de auto want je wilt niet weten wat er allemaal mee moest aan apparatuur en gitaren) erheen gaan maar toen duidelijk werd dat hij een soort hoofdrol kreeg ontstond het plan dat ik bij het concert zou zijn. We snuffelden het internet af en vonden een redelijk geprijsd vliegticket met Spirit, vertrek op vrijdag en terug op zaterdag dus precies goed. Een huurauto was ook snel geregeld en Ron regelde ook nog even dat ik bij hem op de kamer kon slapen, hij had een kamer met 2 bedden op het terrein van de universiteit waar het evenement was.

Ron en Pascal vertrokken op 4 juli met een stampvolle auto en arriveerden op 6 juli in Olathe, precies op tijd voor de wedstrijd Nederland-Engeland waar we het maar niet meer over zullen hebben.

Zondag 7 juli kwam iedereen aan en begon het kamp. Niet alleen was het heel veel oefenen maar er werden ook allerlei lessen gegeven waar iedereen zich voor op kon geven, daarnaast waren er ook heel veel spontane optredens en 's avonds werd er ook van alles georganiseerd (uiteraard alles gebaseerd op muziek).

Vrijdag 12 juli liep mijn wekker om 3 uur af want mijn vlucht ging al om 7 uur! Ik had een parkeerplaats gereserveerd in de C-Garage, aangezien ik nogal een stresskip ben en geen zin heb om tig rondjes te moeten rijden alvorens mijn auto kwijt te kunnen, en dat was echt ideaal! Bij de ingang van de garage moest ik mijn QR code scannen en vervolgens naar de 4e verdieping rijden om hem daar nogmaals te scannen. Er waren ruim voldoende plaatsen dus dat scheelde een hoop tijd. Vervolgens ging ik met het treintje naar de terminal om door security te gaan, na 25 minuten was ik overal doorheen en ging met de skylink naar de gates.  Boarden begon lekker op tijd en ik mocht al snel instappen want ik had groep 2. Normaal gesproken reserveer ik nooit een stoel maar ik had nu de kans om een brede stoel met extra beenruimte te boeken op rij 2 dus die kans heb ik gegrepen (beste idee ooit). Toen we klaar waren met boarden bleek ik geen buurvrouw of buurman te hebben dus had ik nog meer ruimte 😊, alleen jammer dat er een brede armleuning tussen de stoelen zit die niet omhoog kon maar het was wel lekker relaxed! Onderweg heb ik lekker zitten lezen en nog een uurtje geslapen en voordat ik het wist gingen we al landen (vlucht duurde maar 3 uur). Omdat ik voorin zat was ik al snel uit het vliegtuig en ging richting de huurauto's. 

Onderwijl kreeg ik al een bericht van Hertz dat ik mijn auto kon kiezen via de app en dus direct naar de garage kon want de sleutels zitten er al in. Ik koos een grijze Dodge Durango en ging vervolgens met de bus naar het terrein waar de autoverhuur zich bevond. De auto was snel gevonden en nadat ik mijn telefoon had aangesloten en het adres had ingetoetst kon ik naar de uitgang waar een vriendelijke mevrouw mijn rijbewijs bekeek en verhuurcontract gaf. 

De rit zou ongeveer 40 minuten duren maar na 10 minuten begon de auto verschrikkelijk te ratelen en schrok ik me dus rot, gelukkig was er een afslag dichtbij en kon ik de auto stilzetten op een parkeerplaats. Ik zag niets maar besloot toch maar terug te rijden want dit voelde niet echt fijn! Onderweg terug naar het vliegveld begon hij ook nog naar olie te ruiken dus ik had een goede keuze gemaakt om hem om te ruilen..... Bij de verhuur mocht ik een nieuwe auto kiezen, dit werd een zwarte Ford Edge. Lekker vertrouwd want de meeste knopjes etc zijn identiek aan mijn Explorer. Wederom alles ingesteld en op naar de uitgang alwaar dezelfde mevrouw me nu heel vreemd aankeek 😂, ik legde de situatie uit en ze zei dat het slim was dat ik hem omgeruild had. We namen wederom afscheid en nu kon ik wel doorrijden naar Olathe.

Bij aankomst kon ik nog net een stukje van de repetitie meekijken en mijn betere helft in de armen sluiten 😍

Link naar repetitie

Ron stelde me voor aan diverse mensen en ik kreeg een badge met mijn naam erop zodat ik ook overal mocht komen, lekker makkelijk.

Na de lunch ben ik naar de Walmart gereden om spullen voor Ron en Pascal te halen, aangezien ze met de auto terugrijden was het wel praktisch om water en zo te hebben zodat ze direct kunnen gaan rijden en ik liep toch alleen maar in de weg 😉. Bij terugkomst heb ik nog wat mensen gesproken, waaronder Laura Kaye (Mark's vrouw) die echt ontzettend aardig was en helemaal gek van Ron en Pascal. Wat vooral opviel was de ontspannen sfeer die er heerst en de enorme vriendelijkheid. Pascal is daar echt in zijn element!

Ron deed gedurende de dag ook nog interviews met deelnemers, deze kwam me wel heel bekend voor!

Na het diner was het dan tijd voor het concert. Het begon om 7 uur met een inleidende video en toen barstte het los. Ik kan niets anders zeggen dan dat het zo ontzettend gaaf, professioneel en indrukwekkend was (en dat dekt de lading echt niet). Pascal had inderdaad een behoorlijke rol in het geheel en ik moet eerlijk bekennen dat ik een aantal keren behoorlijk heb moeten slikken want ik schoot af en toe vol. Wat was ik ontzettend blij dat ik erbij kon zijn en waanzinnig trots op Pascal!

Hierbij nog wat foto's en linkjes naar video's: Pascal and Mark solo post MWROC

Na het concert was er nog een kleine afterparty en hebben we nog gezellig gekletst en zijn we nog op de foto geweest met Mark en Laura:

Rond een uur of 11 (middernacht in Florida) ging bij mij het licht uit en ben lekker mijn bed ingekropen, Ron bleef nog wat langer en bleek uiteindelijk om 1.30 nog met Pascal te hebben geappt want die vroeg of Ron foto's had, na een en ander te hebben gestuurd is hij ook in slaap gevallen.

Zaterdagochtend liep mijn wekker om 7 uur af want ik wilde rond een uur of half 8 richting vliegveld, Ron had gevraagd of ik nog ontbijt wilde maar dat begon precies rond die tijd en mijn vlucht ging om 11 uur. Ik pakte mijn rugzak in en we namen afscheid (gelukkig niet voor lang) waarna ik de auto ben ingestapt en onderweg ging. Ik zag Mark en Laura nog en we namen hartelijk afscheid. Toen zat het er echt op en ben ik, na een korte stop bij Starbucks (iets met koffie en niet helemaal wakker), op weg gegaan. Ik had het fantastische plan om bij het tankstation naast de rental cars te gaan tanken maar dat is toch weer iets anders gegaan..... Op de pomp stond dat je binnen moest betalen, ik dacht eerst dat het aan mijn pomp lag maar toen hoorde ik een meneer aan de andere kant ook verrast reageren. Hij liep vervolgens naar de winkel maar die bleek dus pas om 9 uur open te gaan, en het was 8.35 uur!! Lang verhaal kort, ik vond een tankstation op 4 minuten rijden en ben daar maar heengegaan. 

Om 9 uur was ik bij de verhuur en heb de auto ingeleverd waarna de bus me weer afzette bij de terminal. Security was maar liefst 5 minuten dus ik was lekker op tijd! Nadat ik nog een koelkastmagneet van Kansas heb gehaald ben ik maar koffie gaan halen en richting gate gelopen en begon het wachten op boarden. Ik had onderwijl al uitgevonden dat ik wederom een brede stoel had (daar kon je op bieden en ik had gewonnen) dus ik mocht weer bij groep 2 instappen, prima geregeld al zeg ik het zelf! Ook deze vlucht verliep soepel, het grootste deel heb ik liggen suffen want ik was best moe, en we landden bijna 20 minuten vroeger dan gepland. De overvolle skylink (ik snap nu hoe sardientjes zich in een blikje voelen) bracht me naar de terminal en het treintje bracht me weer naar de C-garage waarna ik de rit naar huis aanvaardde en een half uurtje later besprongen werd door de katten (vooral George had me erg gemist). 

Het waren twee geweldige dagen!

Voor wie het leuk vindt, hierbij de linkjes naar de YouTube video's van het kamp:

MWROC arrival day

MWROC day 1

MWROC day 2

MWROC day 3

MWROC day 4

MWROC day 5

Een lange leuke laatste dag

De laatste vakantiedag was helaas aangebroken...... We hadden bewust een hele late (of vroege, net hoe je het bekijkt) vlucht geboekt zodat we nog de hele dag hadden om leuke dingen te doen, we vlogen om 1 uur 's nachts terug.

Na contact te hebben gehad met de host van het huis hebben we een licht ontbijt genomen (de restjes moesten op, haha), koffers ingepakt en gewogen (zowaar allemaal onder het toegestane gewicht) en de auto ingeladen waarna we richting de Cheyenne Mountain Zoo zijn gereden. Deze dierentuin is nummer  5op de lijst van USA Today en Pascal had de wens uitgesproken hierheen te willen. Prima idee voor een laatste dag.

Ook hier moest je een reservering maken en we mochten tussen 9.30 en 10 uur naar binnen. Na het scannen van de tickets bij de kassa kregen we allemaal een stempeltje op onze hand en mochten we naar binnen. 

De eerste dieren die we zagen waren giraffen en die stonden heel dichtbij, het bleek dat je er sla kon kopen en ze mocht voeren. Aangezien heel veel mensen dat deden hebben wij nu leuke foto's!

Na een tijdje zijn we verder gaan wandelen en hebben allerlei dieren gezien, waaronder een baby stokstaartje van 3 weken "oud"! 

Er was ook een apart gedeelte voor Australie, dit was toegankelijk via een hek. In eerste instantie vonden we dat nogal vreemd maar later bleek waarom. We zagen een aantal wallaby's zitten achter een paar touwen en aan de andere kant zaten er twee op een stukje gras achter een geopend hek. Op het moment dat ik foto's van de laatstgenoemde zat te maken hopten ze me dus met een paar reuzensprongen voorbij en voegden zich bij de anderen, helaas geen foto want het was nogal onverwachts 😂. Een van de wallaby's had een baby (nou ja, meer een kleuter) in haar buidel en dat zag er heel oncomfortabel uit! 

De dierentuin was een tikkie onlogisch opgezet, je moest een paar keer een weg oversteken om in het volgende deel te komen maar dat komt omdat het tegen een berg aangebouwd is. 

Bijgaand nog meer foto's van allerlei dieren:

baby stinkdier, zo schattig!

Na nog meer dieren bekeken te hebben zijn we gestopt voor een vroege lunch waarna Pascal, Michelle en ik nog in de open kabelbaan zijn gegaan. Ron wilde er niet in en is alvast naar de auto gegaan want we hadden alles wel gezien verder. De kabelbaan bestond uit bankjes waar je met 4 personen op kon zitten, de stang die je over je heen moest trekken zat overigens niet op slot (je kon hem zo omhoog duwen). Wel grappig als je bedenkt dat Amerikanen altijd zo gefixeerd zijn op veiligheid en zo!

Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht en namen wat foto's waarna we weer zijn ingestapt en de rit naar beneden ging. 

Na een laatste attractie te hebben bezocht, de giftshop, zijn we vertrokken naar Denver want daar hadden we nog een missie....

Ik ga ervan uit dat de meeste mensen de serie Southpark wel kennen? In een van de afleveringen staat een restaurant genaamd Casa Bonita centraal en laat dat restaurant zich nou precies in Denver bevinden! We hadden online al wat onderzoek gedaan en je bleek er dus een reservering voor te moeten hebben, alleen een beetje jammer dat ze een wachtlijst van ongeveer een jaar hebben! Dat ging hem dus helaas niet worden dus verder dan wat foto's van de buitenkant werd het niet, maar wel grappig. Het restaurant heeft trouwens hele middelmatige reviews, ze moeten het duidelijk van de entourage hebben. Wat een tv serie al niet kan veroorzaken! Nog een grappig detail, Casa Bonita bevindt zich in een stripmall naast o.a. een Dollar Tree 😂.

We stapten de auto weer in en gingen naar een voorstadje van Denver. Michelle's voormalige roommate woont daar tegenwoordig en die wilde onze koelbox wel hebben (het was een normale en geen polystyreen). Na een uurtje kwamen we aan, het verkeer was een gekkenhuis, en terwijl Michelle en Pascal de box afleverden en nog even bijkletsten hebben wij de laatste aankopen nog in de koffers gedaan en de auto opgeruimd zodat we bij het inleveren van de auto een makkie hadden. Volgende stop was the Cheesecake Factory voor ons laatste avondmaal in Colorado. We kregen meteen een tafel en hadden een superleuke serveerster die duidelijk veel plezier in haar werk had, toen ik haar na de maaltijd een compliment gaf begon ze helemaal te stralen! Maar goed, aan alles komt een eind dus we gingen richting vliegveld. De auto moest worden ingeleverd bij Hertz net buiten het vliegveld en alles ging gesmeerd. We hebben uiteindelijk ruim 2000 mijl gereden in deze geweldige auto.

De shuttle bracht ons naar de terminal en na het labelen en inleveren van de koffers gingen we door security. Wachttijd was maar liefst 1-4 minuten 😁 en we moesten alleen onze schoenen uit. Alle overige zaken mochten allemaal in 1 bak, zo grappig dat dit per vliegveld anders is. Alleen zoonlief zijn rugzak kreeg een extra check maar hij wist al waarom op het moment dat hij op de aparte band ging. Hij was zijn flesje water vergeten eruit te gooien dus dat deed de medewerker waarna we verder konden naar de trein. 

Bij de gates was het behoorlijk druk (we waren wat aan de vroege kant) dus gingen we richting de kleine foodcourt en hebben daar maar een tijdje gezeten en wat gedronken. Rond een uur of 11 zijn we naar de gate gelopen en was er wel plaats gelukkig, zo konden we de telefoons ook nog even opladen. Op een bepaald moment werd er omgeroepen dat er vrijwilligers gevraagd werden om exit row te zitten en ik heb mijn zoon nog nooit zo snel op zien staan! Samen met Ron en Michelle gingen ze naar de balie en kregen de gewenste extra beenruimte (normaal kost dit $ 81 p.p). Michelle had uiteindelijk besloten om toch maar bij mij te gaan zitten want ze hadden alleen nog een middenstoel beschikbaar en dat wou ze niet. 

Bij het boarden bleek uiteindelijk dat de stoel die Ron eerst toegewezen had gekregen op 30A (raam) vergeven was aan een andere passagier dus zat Michelle toch nog midden en ik aan het gangpad. Maar goed, ze had een rustige buurvrouw want die viel meteen in slaap. Over de vlucht valt niet veel te vertellen behalve dat Michelle en ik amper geslapen hebben, niet alleen doordat de stoelen geen verstelbare rugleuning hebben maar ook omdat we vrijwel achterin zaten en de steward de hele vlucht heeft zitten kletsen met zijn collega en hij had een ontzettend irritante harde stem. Ron heeft het beste van ons allemaal geslapen, grappig om te vertellen is dat zijn buurvrouw hem als kussentje heeft gebruikt en hem ook nog bedankte aan het einde van de vlucht!

Om 6.20 uur stonden we weer aan de grond in Orlando en konden we naar de monorail die ons naar de bagagebanden bracht. De koffers kwamen bijna als eerste op de band en dat betekende dat we om 6.50 uur al helemaal klaar waren. Ik belde Jeroen om te vragen of hij er al was en hij reedt nog op de snelweg maar zou er met een kwartiertje zijn. Zoals het een Nederlander betaamt was dit ook zo en konden we naar huis. 

Thuis aangekomen werden we warm verwelkomd door alle katten die duidelijk heel blij waren dat we weer thuis waren (ze lieten ons niet meer met rust, waar wij gingen gingen zij ook) en na een bakkie koffie voor ons en thee voor Jeroen zijn we nog een paar uur ons bed ingekropen want er moest 's middags weer gewoon gewerkt worden.

Michelle ging begin van de middag weer naar huis met Marshall en toen zat de vakantie er weer op. We hebben een waanzinnige tijd gehad (het lijkt langer dan het was) en hebben weer mooie herinneringen gemaakt met z'n vieren.

Iedereen weer bedankt voor het lezen en de vele reactie en graag tot de volgende keer!