Een rommelig begin van een leuke korte vakantie!

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef gingen Ron en ik met z'n tweetjes een paar dagen naar North Carolina. Voordat we weg konden moesten er uiteraard nog wel wat dingen geregeld worden. Aangezien er twee aankomsten zouden zijn in de periode dat we weg waren besloot ik om deze huizen alvast in orde te maken, Michelle zou dan de pre-arrival regelen (lampen aan, blinds open en bedden besprayen). Ze ging op zaterdag even met me mee om te kijken wat ze moest doen, dit was vrij snel geregeld dus we gingen nog even boodschappen halen om vervolgens richting Panera Bread in Davenport te rijden voor een lekkere lunch. We stonden bij het stoplicht te wachten, het licht sprong op groen en we trokken net op toen een of andere mafklapper op mijn auto knalde! Ik geloof dat ik behoorlijk begon te vloeken en Michelle toeriep dat ze Ron moest bellen. Ik stapte uit en liep naar de andere auto toe, de chauffeur was behoorlijk geschrokken (ik ook, liep flink te shaken) en ik droeg hem direct op om naar de kant te gaan zodat het verkeer in ieder geval door kon rijden en er niet nog meer ongelukken zouden gebeuren.  Ook vroeg ik hem wat hij aan het doen was? Antwoord: hij zat een taco te eten 😖 (ik kan niet eens normaal een taco eten als ik aan tafel zit dus dan snap je het wel)! Maar goed, hij ging de politie bellen en ik zag de bui al hangen want dat kan dus uren duren. Tot onze grote mazzel kwam er echter al iemand na ongeveer 45 minuten. Hij nam onze verklaringen op, gelukkig vertelde de andere chauffeur nogmaals dat hij een taco zat te eten en het dus zijn schuld was, en na ongeveer 20 minuten konden we huiswaarts. De lunch hebben we thuis maar genomen want ik had geen trek meer....... Zie hier de foto's:

Thuisgekomen heb ik contact opgenomen met zijn verzekering en naar het schijnt wordt alles vergoedt, dat hoop ik dan maar! Maar goed, dankzij al dit geneuzel vielen al mijn plannen voor de voorbereiding van onze trip dus nogal in het water en heb ik me maar bezig gehouden met inpakken in plaats van opruimen. Ron was met Pascal naar een garage studio van een band in Orlando waar hij mee mocht spelen en die hadden het enorm naar hun zin (ik weet niet wie het leuker vond, hihi). 

Hierbij een paar links: Pascal playing, Pascal: Jenny

Zondagochtend zijn we vroeg opgestaan, hebben de motor op de trailer gezet en de spullen in de truck geladen waarna we (in de regen) vertrokken naar Asheville.

De rit verliep zonder problemen en rond een uur of half 7 kwamen we aan bij de AirBnb, link: The White Smith House. De eerste indruk was meteen goed, het zag er leuk en netjes uit dus dat was een prima begin van de trip! Zie hier enkele foto's:

Nadat we alles hadden uitgeladen zijn we een hapje gaan eten bij een Thais Restaurant (Thai Orchid) in Asheville, heerlijk gegeten. Bij terugkomst hebben we een bakkie koffie genomen en zijn we lekker ons bedje ingekropen.

Maandagochtend hebben we eerst ontbeten waarna we ons in onze motorpakken hebben gehesen, helmen opgezet (intercom gecheckt, heel belangrijk) en zijn we gaan rijden. De eerste rit ging over de Blue Ridge Parkway via Maggie Valley (fudge gekocht bij Aunt Maggie's, jammie jammie) richting Gatlinburg en was echt prachtig. Laat de foto's het verhaal maar vertellen!

In Gainesville hebben we lekker geluncht bij The Park Grill, Ron had een burger met verse steakfries en ik  een Moonshine marinated chicken sandwich with peppercorn mayonaise en aardappelsalade. 

Na de lunch zijn we weer opgestapt en vervolgden onze rit langs een prachtig meer. Op een gegeven moment zei Ron ineens dat we de Tail of the Dragon opgingen, ik schrok best wel want ik had gezegd dat ik die dus niet wilde doen (318 bochten over 11 mijl). Volgens Ron wist hij niet dat hij in de route zat en we konden geen andere weg pakken dus daar gingen we dan! Gelukkig viel het enorm mee, dat kwam vermoedelijk mede doordat Ron niet zijn gebruikelijke snelheid aanhield want dan had ik het niet leuk meer gevonden! Aan het einde van deze trail staat the Tree of Shame, hier hangen allerlei onderdelen van minder fortuinlijke motorrijders aan en daar moest ik natuurlijk wel even op de foto. Ook hebben we de volgende dag nog een foto besteld die tijdens de rit gemaakt werd (langs de route staan fotografen en die foto's kun je dus online bestellen).

Na deze enerverende rit was ik best blij dat we terugkwamen bij de AirBnb (en mijn achterwerk ook, hihi). We fristen ons op en gingen op zoek naar een restaurant, we vonden een italiaans restaurant genaamd Vinnie's met goede reviews dus daar gingen we heen. In tegenstelling tot Florida is het in North Carolina nog niet toegestaan om op volle bezetting te draaien dus we moesten buiten in een soort grote partytent eten. De Garlic Knots en bestelde pizza waren heerlijk (gelukkig niet zoveel knoflook, hihi) en na dit zalige diner zijn we naar huis gegaan en lekker ons bedje ingekropen. Dat was dag 1!

Dinsdagochtend begon wederom met een ontbijtje in de AirBnb waarna we weer op de motor zijn gestapt en wederom de Blue Ridge Parkway hebben genomen. Tijdens deze rit hebben we watervallen bezocht en een soort stuwmeer. Ook hier zeggen foto's meer dan duizend woorden:

De lunch werd genuttigd bij the Blue Ridge Bakery in Brevard. Ron had een pita met meatballs, tzatziki en aardappelsalade en ik had een Turkey sandwich (volgens mij zat er een halve kalkoen op) met tomaat, sla, uien en mayonaise vergezeld van een bonensalade. Heerlijk!

Onderweg kwamen we nog een soort winkel van Sinkel tegen, je kon het zo gek niet bedenken en ze hadden het. Echt grappig!

 

Eind van de middag waren we weer terug en zijn we uit eten geweest bij Outback Steakhouse. Weer een leuke dag voorbij!De route van woensdag werd iets aangepast want we kwamen erachter dat de broer van een schoolvriend van Stefan (mijn broer) op vakantie was met zijn vrouw en kinderen in Casar en dat was maar een uurtje bij ons vandaan. Ik ken hem uiteraard ook al lang en Ron heeft ook nog met hem gevoetbald. Een aantal jaren geleden is hij met Joni (zij is Amerikaanse) getrouwd en woont sindsdien in de USA. Ron paste de route dus iets aan zodat we eerst een eind hebben gereden (door en boven de wolken, supergaaf) en via Little Switzerland en Mount Mitchell naar ze toe zijn gegaan.

We arriveerden rond een uur of half 2 en de ontvangst was allerhartelijkst. Hoewel we Joni en de kids uiteraard niet kenden klikte het meteen en de uren vlogen voorbij. Oh ja, Gijs en Ron hebben mijn broer nog gebeld en grappig genoeg had Ester meteen door wie er aan de lijn was!

We aten nog een klein hapje, namen nog een leuke foto en gingen rond een uur of 5 weer richting Asheville alwaar we rond een uur of 6 arriveerden. Na een tijdje besloten we toch nog maar iets te gaan eten en zijn we bij Chili's beland, lekker snel en niet duur!

Donderdagochtend zijn we bijtijds opgestaan, hebben de motor weer op de trailer gezet en de auto weer ingeladen waarna we huiswaarts gingen.

Rond lunchtijd zijn we gestopt bij Wendy's in Port Wentworth (Georgia). Ron nam een klein menu met kipnuggets en ik had zin in een salade. Dom, dom, dom! Allereerst duurde het al behoorlijk lang voordat we geholpen werden want het was nogal een chaotische bende daar. Ons eten kwam en ik ging nog even naar het toilet, daar ging ik dus bijna op mijn plaat want de vloer erheen was spekglad! Maar goed, ik kreeg het voor elkaar om op mijn benen te blijven staan en ging terug naar ons tafeltje. Daar wachtte mij een enorme deceptie. Foto 1 is de salade die ik kreeg en nummer 2 is zoals hij hoort te zijn.

Ik ging dus (behoorlijk ontstemd) terug naar de balie en zei tegen de bijzonder onvriendelijke medewerkster dat er geen tomatenblokjes en bacon op zat. Ze vroeg dus doodleuk of ik het nog op wilde? Na mijn bevestigende antwoord nam ze het bakje mee en gaf het aan haar collega, die ik luid en duidelijk hoorde mopperen dat ik tomaat en bacon wilde! Ik kreeg het bakje terug en nam het mee naar de tafel. Daar bleek dat die dropneus dus plakken tomaat en plakken koude bacon erop had gemikt, gatver! Ik liep dus weer terug en de medewerkster vroeg wat er niet goed was, ik liet haar zien wat niet goed was en toen gleed de hele open bak dus op z'n kop op de balie 😂. Er kwam een manager bij (die keek ook al lekker vrolijk naar me) en vroeg wat het probleem was. Ik vertelde het verhaal en ze vroeg of ik een nieuwe salade wilde. Mijn antwoord was dat ik mijn geld terug wilde, ik had er genoeg van. Ze gaf, zonder enig excuus, het geld terug en keek me zo ongeveer de tent uit. We vertrokken weer zodat mijn lunch bestond uit een zak chips en een citroenlimonade (dat was wel goed gegaan). Voorlopig geen Wendy's meer voor mij!

Rond een uur of half 7 kwamen we thuis en ben ik met de kids naar Gator's Dockside gegaan om een hapje te eten (ik lustte inmiddels wel wat), Ron bleef thuis want die was nogal moe. 

We hebben een paar fantastische dagen gehad en ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden. Zeer beslist voor herhaling vatbaar!

P.S.: Michelle zei nog dat ze het goed gedaan had, elk levend wezen in huis leeft nog steeds!