Zoals de meeste lezers (en Facebook vrienden) weten speelt Pascal gitaar en heeft bijna twee jaar geleden Mark Wood (stringmaster en een van de oprichters van Trans-Siberian Orchestra) tijdens een schooloptreden in Apopka leren kennen. Naar aanleiding van deze ontmoeting en optreden heeft hij vorig jaar deelgenomen aan MWROC in Olathe, Kansas (optreden van vorig jaar: Boston song 2023) Dit is een kamp dat Mark en zijn vrouw Laura samen met heel veel vrijwilligers organiseren voor getalenteerde muzikanten van over de hele wereld. 95% van de deelnemers heeft Mark zelf uitgekozen waarna ze een video auditie moesten doen om toegelaten te worden tot het kamp. Tot zover de inleiding voor dit blog.
Ook dit jaar had hij zich weer opgegeven en dat betekende dus dat hij weer zou worden ingedeeld in 1 van de 2 orkesten (ze worden verdeeld in Beatles en Zeppelin). We werden echter benaderd door Mark of Pascal in beide orkesten zou willen spelen! Voor de Beatles zou hij lead gitaar spelen en vooraan op het podium staan en bij Zeppelin bij de begeleiding achterin. Uiteraard wilde hij dit wel en hij begon als een gek te oefenen op de nummers die gespeeld zouden worden. Ongeveer 2 weken voordat het kamp zou beginnen werden we nogmaals gebeld met de vraag of Pascal een solo wilde spelen met Mark? Jullie snappen al dat hij daar niet over na hoefde te denken, het antwoord was volmondig JA! Oh ja, er werd ook nog iemand gezocht die foto's en video wilde maken waarna mijn eigen duizendpoot zich aanmeldde en de officiele fotograaf en manusje van alles werd 😂.
Tot dat moment zou Ron alleen met Pascal (met de auto want je wilt niet weten wat er allemaal mee moest aan apparatuur en gitaren) erheen gaan maar toen duidelijk werd dat hij een soort hoofdrol kreeg ontstond het plan dat ik bij het concert zou zijn. We snuffelden het internet af en vonden een redelijk geprijsd vliegticket met Spirit, vertrek op vrijdag en terug op zaterdag dus precies goed. Een huurauto was ook snel geregeld en Ron regelde ook nog even dat ik bij hem op de kamer kon slapen, hij had een kamer met 2 bedden op het terrein van de universiteit waar het evenement was.
Ron en Pascal vertrokken op 4 juli met een stampvolle auto en arriveerden op 6 juli in Olathe, precies op tijd voor de wedstrijd Nederland-Engeland waar we het maar niet meer over zullen hebben.
Zondag 7 juli kwam iedereen aan en begon het kamp. Niet alleen was het heel veel oefenen maar er werden ook allerlei lessen gegeven waar iedereen zich voor op kon geven, daarnaast waren er ook heel veel spontane optredens en 's avonds werd er ook van alles georganiseerd (uiteraard alles gebaseerd op muziek).
Vrijdag 12 juli liep mijn wekker om 3 uur af want mijn vlucht ging al om 7 uur! Ik had een parkeerplaats gereserveerd in de C-Garage, aangezien ik nogal een stresskip ben en geen zin heb om tig rondjes te moeten rijden alvorens mijn auto kwijt te kunnen, en dat was echt ideaal! Bij de ingang van de garage moest ik mijn QR code scannen en vervolgens naar de 4e verdieping rijden om hem daar nogmaals te scannen. Er waren ruim voldoende plaatsen dus dat scheelde een hoop tijd. Vervolgens ging ik met het treintje naar de terminal om door security te gaan, na 25 minuten was ik overal doorheen en ging met de skylink naar de gates. Boarden begon lekker op tijd en ik mocht al snel instappen want ik had groep 2. Normaal gesproken reserveer ik nooit een stoel maar ik had nu de kans om een brede stoel met extra beenruimte te boeken op rij 2 dus die kans heb ik gegrepen (beste idee ooit). Toen we klaar waren met boarden bleek ik geen buurvrouw of buurman te hebben dus had ik nog meer ruimte 😊, alleen jammer dat er een brede armleuning tussen de stoelen zit die niet omhoog kon maar het was wel lekker relaxed! Onderweg heb ik lekker zitten lezen en nog een uurtje geslapen en voordat ik het wist gingen we al landen (vlucht duurde maar 3 uur). Omdat ik voorin zat was ik al snel uit het vliegtuig en ging richting de huurauto's.
Onderwijl kreeg ik al een bericht van Hertz dat ik mijn auto kon kiezen via de app en dus direct naar de garage kon want de sleutels zitten er al in. Ik koos een grijze Dodge Durango en ging vervolgens met de bus naar het terrein waar de autoverhuur zich bevond. De auto was snel gevonden en nadat ik mijn telefoon had aangesloten en het adres had ingetoetst kon ik naar de uitgang waar een vriendelijke mevrouw mijn rijbewijs bekeek en verhuurcontract gaf.
De rit zou ongeveer 40 minuten duren maar na 10 minuten begon de auto verschrikkelijk te ratelen en schrok ik me dus rot, gelukkig was er een afslag dichtbij en kon ik de auto stilzetten op een parkeerplaats. Ik zag niets maar besloot toch maar terug te rijden want dit voelde niet echt fijn! Onderweg terug naar het vliegveld begon hij ook nog naar olie te ruiken dus ik had een goede keuze gemaakt om hem om te ruilen..... Bij de verhuur mocht ik een nieuwe auto kiezen, dit werd een zwarte Ford Edge. Lekker vertrouwd want de meeste knopjes etc zijn identiek aan mijn Explorer. Wederom alles ingesteld en op naar de uitgang alwaar dezelfde mevrouw me nu heel vreemd aankeek 😂, ik legde de situatie uit en ze zei dat het slim was dat ik hem omgeruild had. We namen wederom afscheid en nu kon ik wel doorrijden naar Olathe.
Bij aankomst kon ik nog net een stukje van de repetitie meekijken en mijn betere helft in de armen sluiten 😍
Link naar repetitie
Ron stelde me voor aan diverse mensen en ik kreeg een badge met mijn naam erop zodat ik ook overal mocht komen, lekker makkelijk.
Na de lunch ben ik naar de Walmart gereden om spullen voor Ron en Pascal te halen, aangezien ze met de auto terugrijden was het wel praktisch om water en zo te hebben zodat ze direct kunnen gaan rijden en ik liep toch alleen maar in de weg 😉. Bij terugkomst heb ik nog wat mensen gesproken, waaronder Laura Kaye (Mark's vrouw) die echt ontzettend aardig was en helemaal gek van Ron en Pascal. Wat vooral opviel was de ontspannen sfeer die er heerst en de enorme vriendelijkheid. Pascal is daar echt in zijn element!
Ron deed gedurende de dag ook nog interviews met deelnemers, deze kwam me wel heel bekend voor!
Na het diner was het dan tijd voor het concert. Het begon om 7 uur met een inleidende video en toen barstte het los. Ik kan niets anders zeggen dan dat het zo ontzettend gaaf, professioneel en indrukwekkend was (en dat dekt de lading echt niet). Pascal had inderdaad een behoorlijke rol in het geheel en ik moet eerlijk bekennen dat ik een aantal keren behoorlijk heb moeten slikken want ik schoot af en toe vol. Wat was ik ontzettend blij dat ik erbij kon zijn en waanzinnig trots op Pascal!
Hierbij nog wat foto's en linkjes naar video's: Pascal and Mark solo post MWROC
Na het concert was er nog een kleine afterparty en hebben we nog gezellig gekletst en zijn we nog op de foto geweest met Mark en Laura:
Rond een uur of 11 (middernacht in Florida) ging bij mij het licht uit en ben lekker mijn bed ingekropen, Ron bleef nog wat langer en bleek uiteindelijk om 1.30 nog met Pascal te hebben geappt want die vroeg of Ron foto's had, na een en ander te hebben gestuurd is hij ook in slaap gevallen.
Zaterdagochtend liep mijn wekker om 7 uur af want ik wilde rond een uur of half 8 richting vliegveld, Ron had gevraagd of ik nog ontbijt wilde maar dat begon precies rond die tijd en mijn vlucht ging om 11 uur. Ik pakte mijn rugzak in en we namen afscheid (gelukkig niet voor lang) waarna ik de auto ben ingestapt en onderweg ging. Ik zag Mark en Laura nog en we namen hartelijk afscheid. Toen zat het er echt op en ben ik, na een korte stop bij Starbucks (iets met koffie en niet helemaal wakker), op weg gegaan. Ik had het fantastische plan om bij het tankstation naast de rental cars te gaan tanken maar dat is toch weer iets anders gegaan..... Op de pomp stond dat je binnen moest betalen, ik dacht eerst dat het aan mijn pomp lag maar toen hoorde ik een meneer aan de andere kant ook verrast reageren. Hij liep vervolgens naar de winkel maar die bleek dus pas om 9 uur open te gaan, en het was 8.35 uur!! Lang verhaal kort, ik vond een tankstation op 4 minuten rijden en ben daar maar heengegaan.
Om 9 uur was ik bij de verhuur en heb de auto ingeleverd waarna de bus me weer afzette bij de terminal. Security was maar liefst 5 minuten dus ik was lekker op tijd! Nadat ik nog een koelkastmagneet van Kansas heb gehaald ben ik maar koffie gaan halen en richting gate gelopen en begon het wachten op boarden. Ik had onderwijl al uitgevonden dat ik wederom een brede stoel had (daar kon je op bieden en ik had gewonnen) dus ik mocht weer bij groep 2 instappen, prima geregeld al zeg ik het zelf! Ook deze vlucht verliep soepel, het grootste deel heb ik liggen suffen want ik was best moe, en we landden bijna 20 minuten vroeger dan gepland. De overvolle skylink (ik snap nu hoe sardientjes zich in een blikje voelen) bracht me naar de terminal en het treintje bracht me weer naar de C-garage waarna ik de rit naar huis aanvaardde en een half uurtje later besprongen werd door de katten (vooral George had me erg gemist).
Het waren twee geweldige dagen!
Voor wie het leuk vindt, hierbij de linkjes naar de YouTube video's van het kamp:
