Een nieuwe uitdaging!

Beste/Lieve lezer,

Welkom op ons nieuwe blog!

Laat ik beginnen met een stukje historie over ons gezin. Wij zijn Ron, Monique, Michelle en Pascal Biegelaar. In 2010 gingen wij voor de eerste keer naar Florida, een langgekoesterde wens kwam uit. Het idee was dat deze reis een once in a lifetime experience zou worden maar we waren meteen verslingerd aan de Sunshine state! Dit hield in dat we er het jaar erop weer op vakantie gingen naar deze prachtige en vriendelijke staat……

In 2012 hebben wij onze medische groothandel verkocht en ontstond het idee om een huis (als investering) te kopen in, u raadt het al, Florida. Zo gezegd, zo gedaan. Op de laatste dag van onze zomervakantie van dat jaar tekenden wij voor een huis, het moest toen wel nog gebouwd worden dus enkele slapeloze nachten volgden! Alles ging gelukkig heel voorspoedig en in januari 2013 was het klaar en konden we het gaan inrichten waarna het verhuurd werd. We hadden wel een constructie die ons in staat stelde om een aantal vakanties in ons eigen huis door te brengen dus dat was echt heerlijk. Vanaf het moment dat het bedrijf verkocht werd zijn we zoekende geweest naar wat we nu eigenlijk graag wilden gaan doen. Ron heeft eerst, samen met een kennis, een bedrijfje opgestart in het bedrukken en ontwerpen van sportkleding en ik heb me gestort op een webshop in Amerikaanse beautyproducten en aanverwante artikelen. Dit bleek toch niet te zijn wat we gehoopt hadden.

Vorig jaar zomer zaten we wederom in Florida en begon het idee te rijpen om daar naartoe te gaan verhuizen. We zijn toen alvast wat research gaan doen en het idee werd steeds concreter. Na de vakantie hebben we het idee voorgelegd aan Michelle (toen 16 jaar oud), zij gaf aan niet mee te willen maar er geen problemen mee te hebben als wij onze droom werkelijkheid wilden laten worden. De beide moeders, broers en schoonzus reageerden (zeer begrijpelijk) niet heel blij maar snapten het wel. We hebben vervolgens eerst een oplossing gevonden zodat Michelle in Nederland kon blijven, Ron’s moeder wilde wel in ons huis komen wonen zodat Michelle bij haar kon blijven dus dat was geregeld.

Toen begon het zoeken naar een bedrijf, eerst ging het idee uit naar een zwembadonderhoud bedrijfje maar daar kwamen we snel van terug. Vervolgens kwamen we in aanraking met kennissen van kennissen die in de Property Management zaten en ons konden introduceren bij het bedrijf waar zij ook hun contracten hadden gekocht. Property management houdt in dat wij vakantievilla’s van buitenlandse eigenaren zullen gaan verhuren en onderhouden (en alles wat erbij komt kijken uiteraard). Vanuit onze medische groothandel waren we al gewend om veel met mensen om te gaan dus dit leek ons een prima stap!

Het klikte meteen met de eigenaren van Homes of America dus gingen we het proces in gang zetten, dit was in november 2016. We vonden een advocaat die ons wel kon helpen en werd het hele circus opgestart. Letterlijk een circus want het is nog niet zo makkelijk om toegelaten te worden hoor! Er werd een businessplan gemaakt en er moest heel veel papierwerk worden ingevuld.

Ook moesten we een leuke naam bedenken, dit werd Tropical Management & Realty. Oh ja, we moesten bij het consulaat ook nog even een B visum aanvragen want het blijkt dat je Esta wordt ingetrokken zodra je een aanvraag indient voor een E2 (werken, wonen, naar school) visum. Dit was overigens zo geregeld.

Ron had zijn ticket voor Florida reeds geboekt (14 april) want de verwachting (let op) was dat het rond die tijd allemaal in orde zou zijn. Laat ik het zo zeggen, Ron is wel gegaan maar de visa waren dus niet rond. De uiteindelijke aanvraag is in april eindelijk ingediend waarna er steeds weer nieuwe vragen van het consulaat in Amsterdam. kwamen. De zomer hebben we gezamelijk doorgebracht in Florida waarna wij allemaal (behalve Ron) weer terug zijn gegaan, volledig tegen de verwachting in eigenlijk.  Ron bleef toen achter (hij mocht tot half oktober blijven op het visum) en is half september teruggekomen, wederom met het idee dat het nu toch wel snel rond zou zijn.

Uiteindelijk heeft het, na veel frustratie, tot 13 november geduurd voordat we de uitnodiging voor het interview op het Amerikaanse consulaat ontvingen (hier stond trouwens wel in dat dit gesprek geen zekerheid gaf over de verstrekking van het visum, lekker positief dus). Op 16 november stond ik dus, met knikkende knieën en klotsende oksels, voor het loketje de vragen van de consul te beantwoorden. Het leek wel een uur te duren, in werkelijkheid was het slechts een minuut of 10……. Ron werd er ook nog even bijgeroepen en toen kregen we het verlossende antwoord, het visum werd verstrekt en wel voor de duur van 5 jaar. Wat waren we ontzettend blij!!

Maar ja, dan begint het afscheid nemen van vrienden en familie. En dat is dus echt niet leuk! De verjaardagen van Pascal en mijn schoonmoeder (op dezelfde dag) werden nog uitgebreid gevierd en op 3 december hebben we uitgebreid afscheid genomen van onze familie en een aantal hele lieve vrienden, ik hield het niet droog.

Op 4 december vertrokken we, na de laatste knuffels aan Bep, Michelle en Max (haar vriend) te hebben gegeven, in alle vroegte naar Schiphol. We hadden een grote auto gehuurd in verband met heel veel bagage en deze konden we inleveren waarna we incheckten en TUI ons met de Dreamliner naar Florida heeft gebracht.

The American dream has started!